برگزاري همایش پیاده روی خانوادگی به مناسبت روز معلم در شهرستان لنده

به گزارش پايگاه خبري تحليلي خبرلنده، سیزدهم رجب، مصادف است با خجسته میلاد بزرگ مردی که چون خورشید در آسمان تاریخ حیات انسانی می درخشد و فروغ وجودش در اقالیم اندیشه ها، حیات و حرارت می بخشد، آن که شعاع ولایت و امامتش بر کالبد انسان روح حکمت و معرفت می دمد ، انسان برتری که توصیف عظمت و ابعاد وجودش غیر ممکن می نماید. این همه درخشش از چیست؟ آن که قرن ها محبوب و معشوق دل های بی آلایش مؤمنان و مودتش با عواطف و سرشت صالحان عجین گشته است کیست؟ 
او آفتاب فضیلت ها و باب مدینه حکمت نبوی و پیشوای متقین و الگوی رستگاران و امیر مؤمنان علی ابن ابیطالب " علیه السلام" است.
سی سال از عام الفیل می گذشت. بشریت مظلوم در دوزخ ظلم و بی عدالتی می سوخت و دیرزمانی بود که ابر رحمت خداوندی بر کویر افکار وحی نمی بارید و استعدادهای انسان در ظلمت مرگبار الحاد و شرک می پوسید و گنجینه های خرد در اعماق خرافات و اوهام مدفون بود و جهل و نادانی، جور و تباهی ، هرگونه ارزش و اصالتی را در انسان انکار می کرد.بت پرستی در مکه و بسیاری از اقالیم ، اذهان پاک را تخدیر می نمود و حربه ای جهت تأمین مقاصد برده داران و استثمارگران به کار می رفت و تعداد معدودی از بنی هاشم روی به صبح و سپیده پیش می رفتند و علی رغم محیط آکنده از ضلالت بر پرستش خدای ابراهیم همت می گماشتند.
کعبه در میان قبایل و طوایف عرب، دارای حرمت و قداست بود و همه اقوام بدان احترام می گذاشتند و مقدس ترین معبد عرب محسوب می گشت.
بعد از داستان "فیل" و آن اعجاز آشکار و محیرالعقول بر حرمت و عظمت کعبه افزوده شد و اعراب در هر مشکلی به آنجا مراجعه می کردند و در دفع بلیات ارضی و سماوی کعبه یگانه ملجا برای آنان بود و از آن و صاحب با ایمانش استمداد می جستند.
روز جمعه سیزدهم رجب سی سال بعد از عام الفیل، همسر باردار شیخ بنی هاشم، ابوطالب، از سپیده دم تا نزدیک غروب خورشید، در قسمتی از کعبه سرگرم دعا و مناجات بود. فاطمه دختر اسد علیها السلام از ژرفای قلبش رب البیت را به مدد می طلبید، او این بار آثاری از حمل خویش دیده بود و ساعت ها از خدای ابراهیم (علیه السلام) می خواست که او را یاری نماید.
گروهی از اعراب در گوشه ای از مسجد الحرام ناظر این قضیه بودند که ناگهان دیوار جنوبی کعبه دهان باز کرد و فاطمه علیها السلام را به داخل برد. همه به یکدیگر خیره شدند. آیا خواب می بینند؟! مگر می شود باور کرد آنچه را که دیده اند؟! و بعد اثری از فاطمه نبود! بلی خدای ابراهیم (علیه السلام) لطفی عظیم به او عطا فرموده بود و این بار خورشید خداوندی از درون کعبه نور افشانی را آغاز نمود.
مولود مسعود کعبه را علی نامیدند. علی (علیه السلام) چهارمین پسر فاطمه بنت اسد بود و سه پسر دیگر ایشان به ترتیب: طالب، عقیل و جعفر بودند.
فاطمه دختر اسد بنی هاشم بود که با ابوطالب(عبدمناف) پسر عبدالمطلب بن هاشم ازدواج کرد و حضرت علی علیه السلام هم از ناحیه مادر و هم از ناحیه پدر هاشمی بود و خاندان آن حضرت از اصالت و نجابت بسیار ی برخوردار بود.
ابوطالب مردی بود که تاریخ او را می شناسد ، ایثار و مردانگی او در دفاع از دعوت آسمانی حقیقتی انکار ناپذیر است و وجود او در مکه بسان دژ فولادی نهضت اسلام به شمار می رفت و هرگز نظیر بسیاری از بزرگان آن زمان در لغزشگاه تطمیع سقوط ننمود و تا آخرین لحظات زندگی شرافتمندش از رسول خدا (ص) حمایت کرد و در آن راه رنج های طاقت فرسایی را متحمل شد و از عزت نفس و خصایل نیک برخوردار بود.
مادر علی (ع) زنی است که در تصدیق رسالت پیامبر گرامی اسلام (ص) از اولین انسان ها و سخت محبوب آن حضرت بود و وصی او گردید و علی علیه السلام در آغوش چنان پدر و مادری پرورش یافت.
هنوز دوران کودکی را می گذراند و بیش از شش سال نداشت که دست فقر از آستین تقدیر بیرون می آید و او به منزل پیامبر اسلام (ص ) می رود .سایه قحطی بر افق شهر گسترده گشت و بنی هاشم به امداد شیخ خود آمدند و هر کدام از فرزندان به منزلی دیگر رفتند .
طالب به منزل عباس ، جعفر به منزل حمزه و عقیل نیز در خانه پدر ماندگار می شود. روح و جسم علی (ع) در منزل حضرت رسول (ص) پرورش یافت و به کمالات آراسته گردید. خانه ای که سرنوشت امیر مؤمنان در آن رقم خورد و از سجایای اخلاقی و سلوک نیک، درس کمال و رشد آموخت.
حضرت علی (ع) در ده سالگی شاهد رسالت محمد (ص) است و صفای باطن، ایشان را در مسیر هدایت و دعوت جدید می آورد و با کمال رضایت قلبی دعوت الهی را می پذیرد و از رجال روی زمین نخستین مردی است که به آیین اسلام می گراید و شخصیتش در بحبوحه نزول آیات قرآنی کامل تر می گردد و بدین سان در ملازمت و مصاحبت رسول خدا (ص) تکوین می یابد و در مرکز نزول آیات الهی و نور وحی ، به آفتاب فضیلت ها و محاسن تبدیل می شود.
آفتابی که تا ابد فرا روی انسان می درخشد... بازگویی ویژگی ها و اوصاف ایشان توان می خواهد، که اندازه فهم به بعضی از آنها اشاره می کنیم:

سبقت در ایمان:

در اسلام، ملاک برتری داشتن، تقدم در ایمان است. در قرآن نیز آمده است که مؤمنان روزگار قربت اسلام با مؤمنان عصر شوکت و نیرومندی آن، مساوی نیستند.یکی از خصال والای اما علی (ع) همین تقدم در ایمان و تصدیق رسالت است .
حضرت رسول (ص) آنگاه که دختر گرامی اش را به همسری آن حضرت درآورد، خطاب به دخترشان فرمود: تو را به همسری کسی در آوردم که در اسلام به همگان سبقت دارد و دانایی اش از همه فزونتر است.

عبادت :

پرستش خدای سبحان، یگانه طریق پیمودند مدارج کمال است و بنا به فرموده حضرت علی (ع) هدف بعثت پیامبران نیز آن است که بشر را از پرستش اغیار ، برهاند و به پرستش و عبادت او در آورد تا بتواند در پرتو توحید و یگانه پرستی ، قد آدمیت راست گردد و بر قله رفیع کرامت و آزادگی صعود کند ، او در عبادت پس از پیامبر (ص) نظیر ندارد و از میان عابدان امت احدی به پایه او نمی رسد ، از امام سجاد(ع) که خود درکثرت عبادت شهره آفاق بود ، راجع به عبادتش در مقایسه با عبادت امیر مؤمنان پرسیدند، فرمود: عبادت من در برابر او بسان عبادت او در برابر پیامبر (ص) است .
ابودردا صحابی رسول خدا (ص) جسم علی(ع) را در نخلستان بدون هیچ حرکتی مشاهده نمود، ترس او را فرا گرفت و سراسیمه به منزل آن حضرت رفت و عنوان نمود علی (ع) از دنیا رفت . دختر پیامبر (ص) در جواب او فرمود : پسر عم من از خوف خدا غش نموده است و این حالت برای ایشان بسیار اتفاق می افتد.

جهاد:

به اتفاق همه مورخان ، جهاد هیچ مجاهدی به مانند جانفشانی های آمیخته با خلوص علی (ع) در استحکام پایه های دین و ظهور قدرت اسلام نقش نداشته است و او افضل مجاهدان است ، زیرا حضور او در جنگ های مهم تاریخ اسلام، عامل اعتلای کلمه الله گردید و حماسه آفرینی های ایشان در غزوه بدر، احد ، خندق، خیبر، و حنین سرنوشت تاریخ را به سود حق رقم زد.
ابن ابی الحدید دلاوری علی (ع) را در راه هدف مقدس این گونه وصف می کند: علی (ع) دلاوری بوده که هرگز از میدان جنگ روی برنگرداند و ابداً از سپاه دشمن به هراس نیفتاد.

علم :

بعد از رسول خدا (ص) در دانایی یگانه بود و در تبحر به علوم قرآنی سرآمد امت نبوی به حساب می آمد در داوری که بیش از هر مسؤولیتی مستلزم علم است ، بنا به فرمایش پیامبر اکرم (ص) «اقضاکم علی» اصلح امت بود و وجود مقدس او سرچشمه بسیاری از معارف کنونی بشر است.
معارف دینی اسلام ، مایه های اصلی خود را مرهون از علی(ع) است و در علم عقاید نه تنها امامیه، بلکه بسیاری از فرق اسلامی از آن حضرت فیض برده اند.
ابن ابی الحدید می گوید : بر همه معلوم است که اشرف علوم، علم معرفت و خداشناسی است و اساتید این فن، همگی از شاگردان آن حضرت می باشند.
علوم دستور زبان عربی به دستور ایشان تدوین گردید.

سلوک اجتماعی:

امام در شیوه برخورد با مردم ، شبیه ترین امت به نبی اکرم (ص) بود. با آن مقام متعالی و محبوبیتی که در بین امت داشت، هرگز ساده زیستی را رها نکرد و بدون پیرایه، مثل پایین ترین قشر مردم می زیست، در برخورد اجتماعی ، مردم هرگز نشانه ای از رفتار ارباب قدرت از ایشان ندیدند و هرگز در انظار قیافه ای ممتاز به خود نگرفت.
حق دوستی: حق دوستی از ویژگی های فطری انسان است و او حق را همیشه در لباس ابدیت می بیند و می داند جز حق پدیده ای در نظام هستی پایدار نیست.
به لحاظ همین ویژگی است که انسان سالم همیشه علی(ع) را ستوده است. 
پیامبر اسلام (ص) فرمودند : علی با حق و قرآن می باشد و حق و قرآن نیز با علی خواهند بود و از هم جدا نمی شوند تا این که در کوثر بر من وارد شوند. وجود تابناک او پیوسته ملازم و مصاحب ارزش ها و مظهر حق و زیبایی هاست و سرچشمه تمام کمالات ممکن ، ذات مقدس او ، بسان آبشاری است که بر کل تاریخ جوشن است و سیراب گر تشنگان و امید بخش نا امیدان ، تا بشر است ، علی دوستی و حق ستایی در سینه ها جاوید خواهد بود.

قاطعیت :

از روزی که خورشید تابان وجود پیامبر گرامی اسلام 
(ص) افول کرد تا وقتی که مردم برای حکومت به علی (ع) روی آوردند، حدود ربع قرن گذشت. در آن زمان معیار ها و ضوابط مکتب از بسیاری مقررات حکومت، رخت بربسته و زایل شده بود، روابط در همه امور دولتی و اجتماعی به جای ضوابط نشسته بود، سیر قهقرایی و رجعت سریع به سوی نظام جاهلیت ، اندیشه بسیاری را از نور هدایت تهی ساخته و مفاسد بی شماری را به همراه آورده بود.
امام برای متقاعد نمودن گروهی از بزرگان دنیا زده ، به پذیرش ظوابط مکتبی و نیز احیای محدد معیارهای دینی با موانع بزرگی مواجه گردید، لیکن هرگز تن به سازش نداد و به احدی امتیاز نداد و بر لزوم عملی شدن استراتژی انقلابی اش ، تاکید نمود و قاطعانه در برابر منحرفان ایستاد.
عده ای نیز به مخالفت شدید با آن حضرت برخاستند و آن حضرت حاضر نبود از تقید دینی و حصار تقوا ، خارج گردد و به هر ظالم ثروت اندوز نالایقی به واسطه این که رییس فلان قبیله است ، مقام و موقعیت تفویض کند.
علی (ع) فریاد می زد و می فرمود: هیچ بینوایی گرسنه نماند مگر در سایه آن که ثروتمندی از حق او ، بهره مند گشت و یا این که : هیچ نعمت فراوانی را ندیدم مگر آن که در کنار آن حقی ضایع شده باشد.
اگر امام علی (ع) در باره دنیا و حکومت، همانند رقیبان سیاسی اش بود، یقیناً رفتاری غیر از این داشت.

قدرت:

علی (ع) یک دلاور و قهرمان شجاع در میادین نبرد با دشمن بود که در جوانمردی مثالش در عالم روزگار نخواهد آمد، مردی که پیامبر اسلام در شجاعتش فرمود: ضرتبی که علی در خندق بر دشمن وارد نمود، افضل و بالاتر از عبادت انس و جن است.
در کلیه جنگ هایی که ماموریت داشت پیروزمندانه و سرافرازانه و فاتحانه برگشته و هرگز دیده نشد که ایشان پشت به جنگ و دشمن نموده باشد، حتی در سخت ترین حالات جنگ ، که رسول الله (ص) در خطر دشمن قرار داشتند تنها اوست که چون شمع فروزان دور رسول گرامی (ص) در خوابگاهش می خوابد و بزرگترین خطر را قبول می کند تا پیامبر اسلام (ص) از گزند بدطینتان و زشت سرشتان قریش سالم باشد.
دلیر مردی که دشمنان اسلام از اسمش به لرزه در می آمدند و کوشش می کردند که در صحنه نبرد با او رو به رو نگردند.

مهربانی:

حالات روحی امام علی(ع) بسیار عجیب و شگفت انگیز می باشد. از یتیمان سؤال می کرد و از وضعیت زندگی و اقتصادی آنان جویا می شد و آنها را چون پدری مهربان نوازش و با آنان بازی می کرد. از بیچارگان و درمانگان دستگیری و حمایت می نمود، مروت او در کنار شجاعتش بود و هرگز کارهایی که رضای خداوند در آن نبود از ایشان دیده نشد و تنها معیارش دستورات قرآن و سنت پیامبر اکرم (ص) بود.
در پایان جمله ای از دانشمند مسیحی لبنانی "جرج جرداق" که در توصیف آن حضرت گفته اند، نقل می کنیم: ای روزگار ! تو را چه می شد اگر تمام نیروهای خود را بسیج می کردی و در هر عصر و زمانی ، بزرگ مردی به نام علی را ، بدان عقل و بدان قلب و بدان زبان و بدان شمشیر به انسانیت عطا می کردی!

يادداشت: جعفر حاجی کریم نظری

انتهاي پيام/م75